γράμμα στην όχθη

Γνωρίζω τις λέξεις 

από δάχτυλο σε δάχτυλο περνούν 

αναγνωρίζονται 

η χειρονομία 

ή μια ψυχούλα θέληση

γύρω γύρω 

διάφανος χώρος 

μίλα και στρίψαμε 

στο δάσος

φωνάζει 

τρέχουν

κι έγινε τοπίο

δεν πρέπει εμένα να εξαφανίσω

Τα δέντρα 

σε πλαγιές

αφύσικη στάση

περνούν σα βελονιά στον αέρα 

ονόματα 

μπόρες

αρώματα 

τ'αστέρια

η σκηνή που μόλις έστησα

το έργο 

όχι

να μην ησυχάσει η καρδιά

Επιστροφή στο τοπίο

ανοιχτό

βυθισμένο

τίποτα να φτάσεις

αποστάτης

Σε αναλόγια δοξάζοντας 

το ενσωματωμένο μικρόφωνο 

έδειχνε ουράνιο

προβολές με το κοινό φλάς

κλικ

φλας 

Μα όλους θα μας πάρει το άστρο; 

Όλους!

Πότε θα συναντηθούμε; 

Στη γη ανήκουμε

Η αίθουσα 

πάνω στους λόγους χτενισμένη 

πλευστή σε μέλλον από αριθμούς  

οι ακροατές 

ελαφρά πηδούν 

από το δέρμα σαν αφρόψαρα

Τί ζητούν;

Πίσω από τις μάσκες

θα τα βρούμε 

ελεύθερες γραφές κι ανθούς

Ρυμουλκό και το άστρο 

και κάθε αποκάλυψη

γινωμένος σπόρος 

και στο φανέρωμα μνημείο

φλας

κλικ

διαλύομαι

όνειρο (1)

Το λουλούδι κρύβεται στο πέταλό του

Νύχτα

Τα παράσιτα ενοχλούν τον κάμπο που κοιμάται

Το τοπίο στη σκοτεινιά του

εμφανίζεται στους αστερισμούς

Σαν φτερωμένο ξόρκι 

Θα μπορούσε να

απολαύσει την αναγνωρισή του: στο χάσιμο

ό,τι είδα το πρωί 

Τίποτα δεν είδα

όνειρο (2)

Σε γόνατο χαραγμένο 

παρτιτούρες σε πράξεις 

Σβήνοντας τις ευωδιές 

στο περιβόλι

από τα χορταράκια του 

διπλωμένα

και τα στήθη σε βέλος

Τέτοια ημέρα γράφονται 

λεξούλες;

Με την καρδιά ζωγραφισμένη 

καταρράκτης

o σταθερός χτύπος σε ροή 

μοιάζει επικίνδυνος

δίφτερο αλέτρι 

άξονας

από το βάθος του ματιού  

η λαλιά μου μ'ένα τέλος

στον δρόμο

που σε οδηγεί από εδώ 

μακριά

ένα ψιχίο από το Μεταξουργείο

Φιλί 

Φουσκώνει τα χείλια σε πλώρη 

σε άλματα οι αρθρώσεις 

Άγκιστρο κι όχι λυχνάρι
Τώρα σε ταράτσα

τώρα παντού 

γραμμή και βύθιση

ξεχύθηκε στους δρόμους

Είναι το γατί 

από το παραπέτο του μπαλκονιού

στην εικόνα 

με ανθρώπινο στήθος
Το κράταγα στην τεντωμένη χορδή 

θα σπάσει

ημέρα ελευθερίας

Όλοι ήξεραν
όχι τίποτα δεν ήξεραν γι’ αυτό
κανείς δεν ήταν που να κοιταχτώ 

από το παρατηρώ 

το σύννεφο μαβί 

δίνει το πιο καλό κλαδί

μια φλέβα αστραπή 

σε μικρούς λόφους 

στο φανέρωμα 
ο γυάλινος αιθέρας 

Η ημέρα ωριμάζει 

στο ρόδι 
βροχή

Ζώα και φωνές 

στο παιχνίδι του χώματος 

που δεν είναι δικό σου 

ούτε δικό μου
είναι του κόσμου 

και ούτε είναι

κινήσεις

Καμία νότα δεν είναι λάθος
νότα λαμαρίνα 

ο εκτελεσμένος της βροχής
λίπασμα που δένει από τσουκνίδα

τσερκοψάλιδο
γωνιακός τροχός
άνιθος 

μια στιγμή 

παιχνίδια
κοιλοδοκός 

χαρμάνι στο λάστιχο
οδός 

χτίστης

ο μελωδικός απαγωγέας 
μαγικά χόρτα 

το θυμάρι 
τα χείλη 

χείλη που ξεφυλλίζουν την ηχώ 

κι ακόμα
χρώμα στα ουράνια

στη χορδή

διαρκή αλλαγή

χωράφια ξερικά

Σώπασαν οι εκρήξεις 

οι νευρώνες από αίμα
ο κρουστός λαιμός

γυρεύοντας κινήσεις 

κανονικός σφυγμός
κυλάει σε στεριά που εξατμίζεται 

μόλις σχηματιστεί 

στα ίδια  

ήπιε και την πλοήγηση

το γιαλό  

μια τεράστια ποσότητα 

από όμορφη μέρα 

ένα στιγμιαίο χρώμα που κάνει τα στάχυα πύλη 

και κάποια πράγματα  

τίποτα 

αράδα 

το βουνό ερείπια
πλατειά επιφάνεια 

κι αγίασμα 

ο άνεμος  σε αινίγματα

στο σύρμα της

πηγμένη 

ανάγκη για παράσταση 

το βάδισμα
φοβερή προτροπή

τρίξιμο να μου θυμίζει
την μάγισσα φύση

που μας καταγράφει 

ακόμα φαγώσιμοι

εναλλαγή

μια αόριστη δόνηση

ώρα περαστική
η έλξη της 

αμφίεση η χαρά 

πλάσματα 

αράδες αρχαία κόκκαλα

παύση σημασίας

όσο και παρουσίας 

που σημαίνει

φωνή
γωνία 

αχόρταγη
κανένα κτήμα
το φυσημένο ρήμα

εκτός σχεδίου

κι εσύ ποίημα έπειτα ακολούθα

κέντρο που τράβα απ' τη χορδή τον κύκλο της αλήθειας
ξέρεις πάνω στα δάχτυλατο τραγούδι 

όπως η βροχή στο φύλλο

σπάει
και στο αυλάκι ανθίζουν τα σημάδια

κοντά μ΄ένα νέο
από το λαιμό
αρώματα στο ριγωμένο
κι ακόμα οι ύφαλοι
αθόρυβες λέξεις

του είναι το σύννεφο
το ιπτάμενο γρανάζι
με στηθαίο στα κάγκελα
της λαλιάς οι ψηλοί καλπασμοί
πάνω σε ρουθούνια δυο αλόγων
τίποτα δεν ξέρεις
οπλές 

χρεμετισμοί
να καεί στην αστραπή