Το αφήγημα

Βρεθήκαμε και στα αναλόγια. 

Όπου το ενσωματωμένο μικρόφωνο έδειχνε ουράνιο. 

Και βιντεοπροβολές γέφυρας υπήρχαν, με το κοινό

να τις φουσκώνει και οι αφηγήσεις να φεύγουν.

Όλοι ήθελαν να τους πάρει το πλοίο. Όλοι.

Πότε θα συναντηθούμε; Στη γη ανήκουμε.

Οι αίθουσες των παρουσιάσεων τα βλέπουν όλα χτενισμένα 

και γυαλιστερά, το μέλλον σε αριθμούς ακροατών. 

Ελαφρά πηδούν από το δέρμα σαν αφρόψαρα. 

Και η σκιά με τις γωνίες 

και τα δυνατά σημεία. Ζητούν τα δάχτυλα την επαφή τους. 

Πίσω από τις μάσκες

θα τα βρούμε. Ρυμουλκό και το πλοίο και κάθε αποκάλυψη.

Ανεμοδείχτης το γινωμένο 

και στο φανέρωμα δυσφημισμένο

όνειρο (1)

Το λουλούδι κρύβεται στο πέταλό του. 

Νύχτα. 

Τα παράσιτα ενοχλούν τον κάμπο που κοιμάται. 

Το νέο σκοτεινό τοπίο 

εμφανίζεται προς τους αστερισμούς. 

Σαν φτερωμένο ξόρκι. Θα μπορούσε να

απολαύσει την αναγνωρισή του: στο χάσιμο

ό,τι είδα το πρωί. 

Περνώντας στο βελόνι των νεύρων που πλαταίνουν.

Το πανόραμα μεγάλο. Κι ας μην είναι πουλιά. 

Ποτέ δεν το αντίκρισε.

όνειρο (2)

Σε γόνατο χαραγμένο 

οι παρτιτούρες των πράξεων. 

Σβήνοντας τις ευωδιές στο περιβόλι

από τα χορταράκια του. Διπλωμένα

και τα στήθη του βέλους.

Σ'αυτή την ημέρα. Έγραψα 

λεξούλες

με την καρδιά ζωγραφισμένη καταρράκτης.

Ο σταθερός χτύπος μοιάζει επικίνδυνος. 

Ο αφηγητής στο δίφτερο αλέτρι άξονας

από το βάθος του ματιού και το πρώτο λεπτό.

Στην απλότητά της μια αόρατη μ'ένα τέλος

θα έκανε στο πρώτο λεπτό

τον δρόμο

που σε οδηγεί από εδώ μακριά