ένα ψιχίο από το Μεταξουργείο

Φιλί. Φουσκώνει τα χείλια σε πλώρη. 
Η άρθρωση από άλματα για να το βλέπουν 

τα καράβια.

Άγκιστρο κι όχι λυχνάρι.
Τώρα είναι πέλαγος, τώρα παντού 

γραμμή και βύθιση.
Είναι το γατί στο παραπέτο του μπαλκονιού, 

που υμνεί την εικόνα με ανθρώπινο στήθος.
Το κράταγα σαν να ήταν άνεμος 

που ήταν σάρκα