Μέσα από ερωτήματα
φτερωμένους μύθους
αργείς ξημέρωμα στα μάτια κάθε περιοχής
στο άγραφο είμαι
σβησίματα σε κύκλους
πάλι θα με θυμηθούνε
τί να πιστέψω για να κουρδίσει
τις χορδές
μια άφιξη κουτσή από ιδέες
ή σαν σελίδα μουσικής
σαν φέγγος
σαν ύστερα
από το θόλωμα πως συνταιριάζουν
στην ίδια γη κι όλα τα φύλλα
Το πελέκι
Δυο τοπία που ενώθηκαν σ’ένα
χρώμα εδάφους μέχρι τα μάτια
δεντρένιο χρώμα
στέκει μες στο πράσινο
τόσες γεννήσεις σαν ό,τι λες και δείχνεις
δείχνεις να το ορίζεις
ψημένη γη
το είναι ανθρώπου που ξεχερσώνει
οργώματα δεμένα με τον εαυτό του
Στα του δρόμου οι σκύλοι που ξεφεύγουν
σε φωνές
πέφτουν πάνω στο στάρι
ακόμα και προς τον ήλιο
με καταδιώκει
ποιος φεύγει ποιος μένει
στο μάτι που γεμίζει βήματα
κι όλο και θα λιγοστεύει μ’αυτά
της φαντασίας το σφυρί
Μια θέληση για αλλαγή
φαγωμένη νύχτα
προσθέτει στήθος
σημειώνει θέσεις
κατά πως διαιρούνται τα σύννεφα
για τις ημέρες
η δροσιά της μεταμόρφωσης
ο ίσκιος που γυρίζει κυκλικούς χορούς
εικόνες με κήπους
που ρέουν
σε ακτές που πτυχώνουν το άπειρο
και κάπου ένας τριγμός
πολύ σταθερός για να τον νιώθω απουσία
Μια έκταση δεν είναι ένας τόπος
Καπνός καπνός σε ζεύγη
χωρίς να προφταίνουμε να σκεφτούμε κάτι
με κρυφά τύμπανα
παίρνει και εμάς μαζί
και τους θυμούς και τα χαμόγελα
των αναχωρήσεων άπλαστο βήμα
μια απέραντη έκταση
μια στάλα νερό
Γέλια στο σύδεντρο
Πάνω στη λαβή του κυνηγιού τα μάτια των αλόγων
περιστρέφονται
χάνονται
μες στην αυθαίρετη εικόνα
μακριά, ολάκερη μια φλόγα
τίποτα δεν καίγεται
ούτε γεννιέται
υπάρχει το ποίημα που με τυλίγει
σαν από αλήθεια μπαίνω στα τυφλά
και παρουσιάζεται με την ονομασία άνθρωπος
κομμάτια ζωντανά
