X

Ένας 
ορίζοντας πράξεων 
ξεδιπλώνει
σε χρόνια πολλά 
αιώνιος και υγιής 
- και ο ίδιος -
Έδειχνε να τον ενθαρύνει
που έκανε το χέρι 
έτσι στο μέτωπο 
για να δει. 
Τόσο μακριά
που οι μακρινοί τον χαιρετούν
από
παράλληλη απόσταση
τώρα ο νεκρός φίλος
μου στέλνει χαιρετίσματα.

IX

Στην ακτή 

παίζουμε εκτός χρόνου

ο κάματος 

μετέφερε τα παιδιά του μέσα 

στα κουβαδάκια 

μαζί με κάτι ζωγραφιές

πελάγους

γλάρους και θαμπά 

μεσημέρια

τυχαίους βράχους

κάτω από θάλασσες

και πεύκα περισκόπια

ένα σαμιαμίδι περιπλανώμενο 

βότσαλο

ή σαν κορδέλα από κορίτσι

για όπου φυσάει ο άνεμος

την άμμο

ένα ταξίδι 

στο ιστίο των κυμάτων

μέχρι να χαθεί από το βάθος

του ματιού - 

Αλλά τι νόημα έχει 

να τα λες 

δεν έχουν τέλος 

οι κουβέντες

δεν έχει τέλος ότι υπάρχει 

στις καρδιές.

VIII

Απίστευτη αυγή

κατηφορίζει

και ψυθιρίζει 

στα διψασμένα 

φύλλα

η ώρα αντάμωσε

το παραλήρημά της

με τη δική μας σάρκα

και φιλτράρουν το φως

που σήμερα 

δεν ήταν σε χρώμα ουρανί

τα πινέλα ασταθή

πετάνε 

τα χρώματα 

το ένα στα μούτρα 

του άλλου

τέλος πάντων

κάτι συμβαίνει

που η φύση 

το ξέρει.

VII

Ο μαέστρος 

σκύβει 

πατάει το πλήκτρο

και ξεπαγώνει 

το μελάνι

ένας νέος 

βρίσκει 

την κοπέλα του

και το ποίημα 

χάνει 

τον στίχο

VI

Χωρίς

απάντηση 

να δίνει κανενός

μια αόριστη 

δόνηση

απελευθερώνει

ένα γράμμα 
από άλλα πλάσματα ή πεζοδρόμια

από ξεθυμασμένο μάρμαρο

ή ρήματα αράδες 

σε ατσαλόσυρμα 

που δείχνει τα δόντια του 

με το χαμηλό βουητό 

να παγώνει 

την ραχοκοκαλιά

στην σημασία

όσο και στην παρουσία

γιατί ο δέκτης 

βρίσκεται 

στις κορφές σκέφτηκα

που αναβλύζουν

σ' ένα μαντήλι

γεμάτο σημάδια

η γη και η θάλασσα 

συνεχίζουν να ταξιδεύουν

V

(χωράφια ξερικά)

Ηλιοκαμμένα δάχτυλα

τα στάχυα

ρεύμα ξαφνικό στο ακίνητο

περιβόλι

τα μαζεμένα φτερά

έγιναν καπνός

κρουστός λαιμός ο βάτραχος

σε άλλον χρόνο

κάπου κελαρύζει ένα ρυάκι

επιτέλους στο σύννεφο

ο κανονικός σφυγμός

ατμός 

μόλις σχηματιστεί 

η όμορφη μέρα 

αιωρείται το χρώμα που κάνει τα πράγματα -   

Τίποτα 

η ομορφιά παραπλανεί τον κόπο μας

ύπουλο βλέμμα

Group of Companies

το αίμα παρόν
λαχείο

τυμπανιαίοι λεκέδες

μαυρίζουν τον άνεμο

το όνειρό μου να γίνω βαμπίρ

σε μπακάλικο

πουλώντας κέρατα

από ρουμπίνια

κι εγώ

κι εγώ

δις

ιδέες πάνω από ένα τηγανισμένο αυγό - 

ακόμα φαγώσιμοι.

IV

Καμία νότα 

δεν είναι λάθος

από 

τη λαμαρίνα

μία ωραία τρέλα

άνοιγε από τη μία

και έπεφτε από την άλλη

μέσα

από τη θυσία

ο εκτελεσμένος 

της βροχής

ανανταποδίδει 

νότες στα πυρά 

η σύγκρουση 

που δένει τα φυτά - 

Η λιακάδα 

θρέφει τη ρίζα

μια στιγμή

καθαρή 

από στολίδια

μία διαρκή αλλαγή 

των θέσεων

ποδιών και ουρανού

αφού η σκόνη χορεύει 

στα μαλλιά

και τα σωθικά 

η χλόη φουσκώνει

σε γύρισμα 

παρονομαστή

για το απλό παιχνίδι

του στίχου 

ξεσπιτώσου!

ΙΙΙ

Ένα βήμα στιγμιαίο

ή μια διάσχιση 

όπως τώρα

από τις θηλιές αμίλητων πουλιών

κοιτάξτε 

γι’ αυτό

είναι μέσα κι έξω 

από την παρατήρηση

λάμποντας 

μετά σ' ένα ζευγάρι 

πέδιλα 

η κόρη του Νηρέα

με τα καταγραφικά

παρουσίαζε

τον εαυτό της

σε κομμάτια σπασμένα

από την δύναμή τους

δίπλωσε

το σύννεφο

το πιο καλό 

κλαδί τού ορίζοντα

που μεταφέρουν

τον ήλιο

ταυτόχρονα 

σε λιβελούλες

αξίες 

από το παρελθόν

και τα μελλούμενα 

ή κάποιο ύφος 

ίσως -

Από το στραγγιστήρι 

κάτι ζωντανεύει

και τρέχει να προλάβει 

η καρδιά

ν' αρπάξει τις λέξεις 

και αυτές αρνούνται

το όνειρο της Χίμαιρας

φεύγοντας με τυφλό άνεμο

έτσι που ο χρόνος

εκτρέπεται

στο δρόμο του

που δεν είναι δικός σου 

ούτε δικός μου

είναι του κόσμου 

και ούτε είναι

για τον σκώληκα 

της φαντασίας.

ΙΙ

Tι ευωδιές 

στο περιβόλι

τι ωραία βέλη 

τα χορταράκια του!

Τέτοια ημέρα 

γράφονται οι λέξεις;

Ένας κοπρίτης 

πάνω στο γαύγισμά του 

περνά μια βελονιά 

γύρω από το χωριό.

Ο αγρότης γύρισε 

και το σπίτι 

έσπασε από την κούραση 

ελάτε να δείξουμε 

τα σπίτια μας

μπείτε 

σαν νέοι αθλητές

μην κάθεστε εκεί, 

βολευτείτε

σε σφηκοφωλιές

αντί να χαμογελάτε

ζωγραφίστε 

μία αλεπού

για φωτισμό

μια ωραία τρέλα, 

καταγράφοντας

ότι δεν συμβαίνει.

Ι

Ενδόμυχη 

ραπίνα 

από αδιάκοπη ωμότητα

χτυπά το δάκρυ

εκείνο που μεγαλώνει

απ' τις σπρωξιές του αέρα

Η περιοχή των ιδεών 

από 

ωθούμενα τείχη

ψαμμίτη ένα

φυλλαράκι του

στην αρμονία - 

Χρώματα

μαρκάρουν

σώματα αργίλου

στην άπνοια

η πιο πεζή 

στιγμή

με βουνά 

σε βραχώδεις ροές

που σταχτώνουν 

τον ποταμό

παλιών γλυπτών

για να κρατήσουν μακριά

φωτιές

με στήθος και με οστά - 

Το ταίριασμα

είναι ακατάβλητο

και τρέφει 

μία έκλειψη ηλίου, αλλά

από τους κυνηγημένους

υψώνεται

το κύμα του πάθους

εκεί που

ο μαγικός δρυμός

πατάει σίγουρα 

και στον πυρήνα του 

αναβράζει

ο ήχος των ηλιάνθεμων

διαστέλλοντας 

τα κατάμεστα μάτια.