2ο σχεδίασμα

Βρεγμένο παιδί, στη θύελλα

κοίτα, γοητεία

να βυθίζεται

σε φόντο αμφίβολο 

αγκάλιαζε

το κορμί του

απέχει

σ'αυτό το καραούλι 

απ'όπου ήρθε στον κόσμο

πιάνει ανηφορική

στο μονοπάτι που γκρεμίζεται

σβησμένο

ή πλούσιο από φτερωτές κραυγές 

χρώματα

ουλές

πάνω στην σκιά τους στιμμένος

ή κουβαλώντας 

πικρά στόματα

ανθρώπινη πέτρα στον αέρα

σωπαίνει την ηχώ

το φανέρωμα της κορυφής

3ο σχεδίασμα

Το φεγγάρι τελείωσε το άσμα του

έκλεισε η καλοκαιρινή σονάτα

Φθινόπωρο

στα σύννεφα

κοιμάται το φως

και στο ξύπνημα 

ο διψασμένος κάμπος

υπόμονος και Θεσσαλός

γεφύρια 

άφρακτα νερά

στο ιερό τους έργο

να δει βροχή η καλαμιά

με ολόγλυκο ένα τρόπο

κάθε στιγμή στο στέρνο

6

Ανέβαινε ο μίσχος

στον καιρό του

τα φύλλα σε οίστρο

ο κρίσιμος στύλος

σε όλα τα πλάτη

τα στημόνια

από βαθιές πληγές

η ωοθήκη

σε πέταλα 

το'να κοντά στο άλλο

ο ίσκιος

αιώνια μέρα,

θείος χορός, για μας,

και δεν έβγαζα άχνα

σαν προσευχή

τα φύλλα καταγής

με σκέπασε η νύχτα

και πήρε τη μορφή σου

εκκύκλημα

Έτσι δέχθηκε το παρελθόν

Επιζών

από το φως 

στο σκοτάδι

καμία σκέψη

ούτε καλό για τύλιγμα

μονάχη ψυχή

γκρεμίδια

χτίστες

μέταλλα 

κορμί

οι δαγκωμένοι ουρανοί

Εγώ που καταρρέει

σε αβίωτους χρόνους;

παρεμβάσεις

Ακούστηκε φωνή

μεγάλη η σιωπή

Νίκησες!

Ύστερα πήρε πόδι

μια σκιά με ένωση

και θέλουν θέλουν

θέλουν το καλό μας

Καλώ!

Ποιον περιμένω;

Σύρε της αναμονής

ερχομός

ακινησία άδεια ώρα

η αναμονή ανεβαίνει

τώρα ξέρω

ξέρω

και παρανοώ

θα φωναξω

με διαπερνά

διαπέρασε

και μεγαλώνει

το ισόγειο

σε κάθε σώμα

εξαφανίζεται

με αφοπλίζει

ο καθαρός αέρας

ανήκει και αυτός

χρήση εξαντλημένη από άλλον

σε άλλον μία δίνη

πάνω

πάνω στο σύρμα της

η φαντασία

ήθελε να απλωθεί

ο τόπος

σε τόπο όνειρο

απ' όπου έρχονται τα όνειρά μου

κι έφυγε και χάθηκε

χάθηκε

Σταμάτα

εξόντωση

Πετάγεται 

από το χώμα του

στάθηκε 

να πιει

εξαντλείται 

να πιει να ξεδιψάσει 

απ'την αρχή 

να γίνει

χίλιες αρχές

και λάμψεις μ'εσένα

θάμπος

ηττημένος

φορτωμένος βαριά 

διάβρωση

κυλά σε ρήγματα

σπρώχνουν 

σπρώχνει και τους πλανήτες

λυγίζει και πονά

τι κύκλος

κύκλος! 

ψυχρή φωνή

Από ερωτήματα 

φτερωμένους μύθους 

το σώμα στο ξημέρωμα 

μάτια της περιοχής

ταξίδι

στο άγραφο 

σβησίματα σε κύκλους 

πάλι θα με θυμηθούνε

τι να πιστέψω 

για να κουρδίσει 

τις χορδές

ή σαν σελίδα μουσικής  

σαν ύστερα 

από θόλωμα 

στην ίδια γη 

τα ίδια

Σ’ ένα

χρώμα εδάφους 

δεντρένιο χρώμα 

μέχρι τα μάτια

ψημένη πείσμα

που ξεχερσώνει 

οργώματα 

δεμένα με τον εαυτό του

προσθέτει στήθος

Μια έκταση δεν είναι ένας τόπος

Καπνός 

καπνός 

σε ζεύγη

κρυφά τύμπανα

προφταίνουμε 

τους θυμούς και τα χαμόγελα

των αναχωρήσεων άπλαστο βήμα

απέραντη

μια στάλα νερό 

γράμμα στην όχθη

Γνωρίζω τις λέξεις 

από δάχτυλο σε δάχτυλο περνούν 

αναγνωρίζονται 

η χειρονομία 

ή μια ψυχούλα θέληση

γύρω γύρω 

διάφανος χώρος 

μίλα και στρίψαμε 

στο δάσος

φωνάζει 

τρέχουν

κι έγινε τοπίο

δεν πρέπει εμένα να εξαφανίσω

Τα δέντρα 

σε πλαγιές

αφύσικη στάση

περνούν σα βελονιά στον αέρα 

ονόματα 

μπόρες

αρώματα 

τ'αστέρια

η σκηνή που μόλις έστησα

το έργο 

όχι

να μην ησυχάσει η καρδιά

Επιστροφή στο τοπίο

ανοιχτό

βυθισμένο

τίποτα να φτάσεις

αποστάτης

Σε αναλόγια δοξάζοντας 

το ενσωματωμένο μικρόφωνο 

έδειχνε ουράνιο

προβολές με το κοινό φλάς

κλικ

φλας 

Μα όλους θα μας πάρει το άστρο; 

Όλους!

Πότε θα συναντηθούμε; 

Στη γη ανήκουμε

Η αίθουσα 

πάνω στους λόγους χτενισμένη 

πλευστή σε μέλλον από αριθμούς  

οι ακροατές 

ελαφρά πηδούν 

από το δέρμα σαν αφρόψαρα

Τί ζητούν;

Πίσω από τις μάσκες

θα τα βρούμε 

ελεύθερες γραφές κι ανθούς

Ρυμουλκό και το άστρο 

και κάθε αποκάλυψη

γινωμένος σπόρος 

και στο φανέρωμα μνημείο

φλας

κλικ

διαλύομαι

όνειρο (1)

Το λουλούδι κρύβεται στο πέταλό του

Νύχτα

Τα παράσιτα ενοχλούν τον κάμπο που κοιμάται

Το τοπίο στη σκοτεινιά του

εμφανίζεται στους αστερισμούς

Σαν φτερωμένο ξόρκι 

Θα μπορούσε να

απολαύσει την αναγνωρισή του: στο χάσιμο

ό,τι είδα το πρωί 

Τίποτα δεν είδα

όνειρο (2)

Σε γόνατο χαραγμένο 

παρτιτούρες σε πράξεις 

Σβήνοντας τις ευωδιές 

στο περιβόλι

από τα χορταράκια του 

διπλωμένα

και τα στήθη σε βέλος

Τέτοια ημέρα γράφονται 

λεξούλες;

Με την καρδιά ζωγραφισμένη 

καταρράκτης

o σταθερός χτύπος σε ροή 

μοιάζει επικίνδυνος

δίφτερο αλέτρι 

άξονας

από το βάθος του ματιού  

η λαλιά μου μ'ένα τέλος

στον δρόμο

που σε οδηγεί από εδώ 

μακριά

ένα ψιχίο από το Μεταξουργείο

Φιλί 

Φουσκώνει τα χείλια σε πλώρη 

σε άλματα οι αρθρώσεις 

Άγκιστρο κι όχι λυχνάρι
Τώρα σε ταράτσα

τώρα παντού 

γραμμή και βύθιση

ξεχύθηκε στους δρόμους

Είναι το γατί 

από το παραπέτο του μπαλκονιού

στην εικόνα 

με ανθρώπινο στήθος
Το κράταγα στην τεντωμένη χορδή 

θα σπάσει

ημέρα ελευθερίας

Όλοι ήξεραν
όχι τίποτα δεν ήξεραν γι’ αυτό
κανείς δεν ήταν που να κοιταχτώ 

από το παρατηρώ 

το σύννεφο μαβί 

δίνει το πιο καλό κλαδί

μια φλέβα αστραπή 

σε μικρούς λόφους 

στο φανέρωμα 
ο γυάλινος αιθέρας 

Η ημέρα ωριμάζει 

στο ρόδι 
βροχή

Ζώα και φωνές 

στο παιχνίδι του χώματος 

που δεν είναι δικό σου 

ούτε δικό μου
είναι του κόσμου 

και ούτε είναι

κινήσεις

Καμία νότα δεν είναι λάθος
νότα λαμαρίνα 

ο εκτελεσμένος της βροχής
λίπασμα που δένει από τσουκνίδα

τσερκοψάλιδο
γωνιακός τροχός
άνιθος 

μια στιγμή 

παιχνίδια
κοιλοδοκός 

χαρμάνι στο λάστιχο
οδός 

χτίστης

ο μελωδικός απαγωγέας 
μαγικά χόρτα 

το θυμάρι 
τα χείλη 

χείλη που ξεφυλλίζουν την ηχώ 

κι ακόμα
χρώμα στα ουράνια

στη χορδή

διαρκή αλλαγή

χωράφια ξερικά

Σώπασαν οι εκρήξεις 

οι νευρώνες από αίμα
ο κρουστός λαιμός

γυρεύοντας κινήσεις 

κανονικός σφυγμός
κυλάει σε στεριά που εξατμίζεται 

μόλις σχηματιστεί 

στα ίδια  

ήπιε και την πλοήγηση

το γιαλό  

μια τεράστια ποσότητα 

από όμορφη μέρα 

ένα στιγμιαίο χρώμα που κάνει τα στάχυα πύλη 

και κάποια πράγματα  

τίποτα 

αράδα 

το βουνό ερείπια
πλατειά επιφάνεια 

κι αγίασμα 

ο άνεμος  σε αινίγματα

στο σύρμα της

πηγμένη 

ανάγκη για παράσταση 

το βάδισμα
φοβερή προτροπή

τρίξιμο να μου θυμίζει
την μάγισσα φύση

που μας καταγράφει 

ακόμα φαγώσιμοι

εναλλαγή

μια αόριστη δόνηση

ώρα περαστική
η έλξη της 

αμφίεση η χαρά 

πλάσματα 

αράδες αρχαία κόκκαλα

παύση σημασίας

όσο και παρουσίας 

που σημαίνει

φωνή
γωνία 

αχόρταγη
κανένα κτήμα
το φυσημένο ρήμα

εκτός σχεδίου

κι εσύ ποίημα έπειτα ακολούθα

κέντρο που τράβα απ' τη χορδή τον κύκλο της αλήθειας
ξέρεις πάνω στα δάχτυλατο τραγούδι 

όπως η βροχή στο φύλλο

σπάει
και στο αυλάκι ανθίζουν τα σημάδια

κοντά μ΄ένα νέο
από το λαιμό
αρώματα στο ριγωμένο
κι ακόμα οι ύφαλοι
αθόρυβες λέξεις

του είναι το σύννεφο
το ιπτάμενο γρανάζι
με στηθαίο στα κάγκελα
της λαλιάς οι ψηλοί καλπασμοί
πάνω σε ρουθούνια δυο αλόγων
τίποτα δεν ξέρεις
οπλές 

χρεμετισμοί
να καεί στην αστραπή

ό,τι για μένα ξέρατε γκαραβέλια ή ψαρόνια του κάμπου

χαράματα ή νύχτα πρωινή
σε χιαστί εναλλαγή των άκρων
ένα μετέωρο απομεινάρι  

ξεδιψάει ώρα
με γλόμπους αναμμένους 

σ' αυτή την παράδοση χρωματισμένη μια απορία 

αν την κοιτάξεις όνομα δεν έχει αποκτήσει
μια συμφωνία και ξαναρχίζει
χεράκι χεράκι 

πάνω από χαρά των σημαδιών
από τις ρίζες και οι φύτρες νογάνε καιρό
πέφτουν ανάμεσα στα σύρματα
λιόδεντρα του τεντωμένου καρπού
και μια χαρά σαν φίλη

λιβαέρι

σε περίπτυξη η χαρά πέρα από το φράχτη 
στίχοι με μια λαλιά
με χρόνο σταματούν 
η πλάνη φανερή 

δεν τυλίγεται με φύλλα ή θάλασσα ξεβρακωμένη
συγκλίνουν τα κεφάλια 

ενσωματώνονται σε μετέωρο σασί 

έδαφος σκασμένο 
παράχορδο το φλογισμένο

σημάδι κάποιας άλλης τροχιάς
χαλίκι ή βαλάντωμα
η δίνη ή το παρεκεί που σε κυκλώνουν απαλά 

μάταια και στην καμπύλη μέσα αν πέσεις 

ποτέ δεν πέφτεις

πως να γράψω;

με λίγο ασβέστη και στρώνεις γήπεδο νέο
μοναδικά και αξεχώριστα
έρημο στην εποχή των αστεριών 

οι μόνοι παίκτες

Κάρυστος

μετρημένη σε βάθος υγρασίας
σε μετακινεί
ύστερα ένα πριονισμένο κύμα 

καλάθι μπορεί να περάσει μια κραυγή
στον χαμηλότερο φθόγγο της οκτάβας
να δέσει μια αόρατη ακτή το λιμάνι 

και ο θρύλος σου στο λατομείο
μ' έναν ήλιο τροχιστή
ποιος ξέρει τι πρόκειται να μοιραστούμε
θραύσματα μάγοι σ´ ένα προσκλητήριο
που σε περιέχει 

το πέρασμα
μια ανακατωμένη συστάδα καραβόπανα
τα δίχτυα μ´ ένα αύριο στην άκρη του καρφιού 

αλλάζουν στο αντίθετο τις υποστάσεις
κι ένα γαλαζωπό χιμά από το Καβοντόρο και από χρόνια
ζωή που με το ματρακά στο χέρι
οροσειρά
όπως πατάει στην χορδή της
η ανάσα της ανεμοδούρας

σε αφήνει

σε φέγγει