Καμία νότα δεν είναι λάθος
(Ούτε περισσότερο σκληρή) από τη λαμαρίνα.
Βρέχει ήχους απ’ άστρο που κυλά
Από τη μία και πέφτει στου νεύρου της
Τον έλικα από την άλλη.
Έχει πλαστεί ο εκτελεσμένος της βροχής
Και δένουν τα φυτά στην πρύμνη του κήπου.
Η λιακάδα θρέφει τη ρίζα στον κόσμο της νηνεμίας.
Μια στιγμή γης εντελώς διάφανη από στολίδια.
Αναπτύσσεται μια περγαμηνή. Το καθάριο θαύμα.
Σ’ αυτή τη νέα εποχή με αυλακωμένη πλώρη
Για να τρέχει ο χρόνος στο κατάστρωμα, θα δεις
Τον έρωτα με ολέθρια όρεξη.
Το απόγευμα η χλόη φουσκώνει για τελευταία φορά
Τα σωθικά της πριν καθήσει στο σεντόνι της
Η εκπνοή της. Άγγιξέ την...
Στο γύρισμα του παρονομαστή, που οι πράξεις τον στήνουν
Σαν κλεψύδρα πληρώνοντας φόρο,
Μνήμη ξεσπιτώσου.