ένα ψιχίο από το Μεταξουργείο

Φιλί 

Φουσκώνει τα χείλια σε πλώρη 

σε άλματα οι αρθρώσεις 

Άγκιστρο κι όχι λυχνάρι
Τώρα σε ταράτσα

τώρα παντού 

γραμμή και βύθιση

ξεχύθηκε στους δρόμους

Είναι το γατί 

από το παραπέτο του μπαλκονιού

στην εικόνα 

με ανθρώπινο στήθος
Το κράταγα στην τεντωμένη χορδή 

θα σπάσει

ημέρα ελευθερίας

Όλοι ήξεραν
όχι τίποτα δεν ήξεραν γι’ αυτό
κανείς δεν ήταν που να κοιταχτώ 

από το παρατηρώ 

το σύννεφο μαβί 

δίνει το πιο καλό κλαδί

μια φλέβα αστραπή 

σε μικρούς λόφους 

στο φανέρωμα 
ο γυάλινος αιθέρας 

Η ημέρα ωριμάζει 

στο ρόδι 
βροχή

Ζώα και φωνές 

στο παιχνίδι του χώματος 

που δεν είναι δικό σου 

ούτε δικό μου
είναι του κόσμου 

και ούτε είναι

κινήσεις

Καμία νότα δεν είναι λάθος
νότα λαμαρίνα 

ο εκτελεσμένος της βροχής
λίπασμα που δένει από τσουκνίδα

τσερκοψάλιδο
γωνιακός τροχός
άνιθος 

μια στιγμή 

παιχνίδια
κοιλοδοκός 

χαρμάνι στο λάστιχο
οδός 

χτίστης

ο μελωδικός απαγωγέας 
μαγικά χόρτα 

το θυμάρι 
τα χείλη 

χείλη που ξεφυλλίζουν την ηχώ 

κι ακόμα
χρώμα στα ουράνια

στη χορδή

διαρκή αλλαγή

χωράφια ξερικά

Σώπασαν οι εκρήξεις 

οι νευρώνες από αίμα
ο κρουστός λαιμός

γυρεύοντας κινήσεις 

κανονικός σφυγμός
κυλάει σε στεριά που εξατμίζεται 

μόλις σχηματιστεί 

στα ίδια  

ήπιε και την πλοήγηση

το γιαλό  

μια τεράστια ποσότητα 

από όμορφη μέρα 

ένα στιγμιαίο χρώμα που κάνει τα στάχυα πύλη 

και κάποια πράγματα  

τίποτα 

αράδα 

το βουνό ερείπια
πλατειά επιφάνεια 

κι αγίασμα 

ο άνεμος  σε αινίγματα

στο σύρμα της

πηγμένη 

ανάγκη για παράσταση 

το βάδισμα
φοβερή προτροπή

τρίξιμο να μου θυμίζει
την μάγισσα φύση

που μας καταγράφει 

ακόμα φαγώσιμοι

εναλλαγή

μια αόριστη δόνηση

ώρα περαστική
η έλξη της 

αμφίεση η χαρά 

πλάσματα 

αράδες αρχαία κόκκαλα

παύση σημασίας

όσο και παρουσίας 

που σημαίνει

φωνή
γωνία 

αχόρταγη
κανένα κτήμα
το φυσημένο ρήμα

εκτός σχεδίου

κι εσύ ποίημα έπειτα ακολούθα

κέντρο που τράβα απ' τη χορδή τον κύκλο της αλήθειας
ξέρεις πάνω στα δάχτυλατο τραγούδι 

όπως η βροχή στο φύλλο

σπάει
και στο αυλάκι ανθίζουν τα σημάδια

κοντά μ΄ένα νέο
από το λαιμό
αρώματα στο ριγωμένο
κι ακόμα οι ύφαλοι
αθόρυβες λέξεις

του είναι το σύννεφο
το ιπτάμενο γρανάζι
με στηθαίο στα κάγκελα
της λαλιάς οι ψηλοί καλπασμοί
πάνω σε ρουθούνια δυο αλόγων
τίποτα δεν ξέρεις
οπλές 

χρεμετισμοί
να καεί στην αστραπή

ό,τι για μένα ξέρατε γκαραβέλια ή ψαρόνια του κάμπου

χαράματα ή νύχτα πρωινή
σε χιαστί εναλλαγή των άκρων
ένα μετέωρο απομεινάρι  

ξεδιψάει ώρα
με γλόμπους αναμμένους 

σ' αυτή την παράδοση χρωματισμένη μια απορία 

αν την κοιτάξεις όνομα δεν έχει αποκτήσει
μια συμφωνία και ξαναρχίζει
χεράκι χεράκι 

πάνω από χαρά των σημαδιών
από τις ρίζες και οι φύτρες νογάνε καιρό
πέφτουν ανάμεσα στα σύρματα
λιόδεντρα του τεντωμένου καρπού
και μια χαρά σαν φίλη

λιβαέρι

σε περίπτυξη η χαρά πέρα από το φράχτη 
στίχοι με μια λαλιά
με χρόνο σταματούν 
η πλάνη φανερή 

δεν τυλίγεται με φύλλα ή θάλασσα ξεβρακωμένη
συγκλίνουν τα κεφάλια 

ενσωματώνονται σε μετέωρο σασί 

έδαφος σκασμένο 
παράχορδο το φλογισμένο

σημάδι κάποιας άλλης τροχιάς
χαλίκι ή βαλάντωμα
η δίνη ή το παρεκεί που σε κυκλώνουν απαλά 

μάταια και στην καμπύλη μέσα αν πέσεις 

ποτέ δεν πέφτεις

πως να γράψω;

με λίγο ασβέστη και στρώνεις γήπεδο νέο
μοναδικά και αξεχώριστα
έρημο στην εποχή των αστεριών 

οι μόνοι παίκτες

Κάρυστος

μετρημένη σε βάθος υγρασίας
σε μετακινεί
ύστερα ένα πριονισμένο κύμα 

καλάθι μπορεί να περάσει μια κραυγή
στον χαμηλότερο φθόγγο της οκτάβας
να δέσει μια αόρατη ακτή το λιμάνι 

και ο θρύλος σου στο λατομείο
μ' έναν ήλιο τροχιστή
ποιος ξέρει τι πρόκειται να μοιραστούμε
θραύσματα μάγοι σ´ ένα προσκλητήριο
που σε περιέχει 

το πέρασμα
μια ανακατωμένη συστάδα καραβόπανα
τα δίχτυα μ´ ένα αύριο στην άκρη του καρφιού 

αλλάζουν στο αντίθετο τις υποστάσεις
κι ένα γαλαζωπό χιμά από το Καβοντόρο και από χρόνια
ζωή που με το ματρακά στο χέρι
οροσειρά
όπως πατάει στην χορδή της
η ανάσα της ανεμοδούρας

σε αφήνει

σε φέγγει

τι είναι διάφανοι σαν θάλασσα νωρίς το πρωί

ώπα κύμα είναι που φρεσκάρει απότομα 

εμπάτης

και παραγγέλνεις δεύτερα 

χάρη από αλήθεια

ή και χέρια με  τις ώρες
απλώνουν τα μπράτσα έτσι καμπύλα 
σε ακόρντο με σπόρο 

λάδι στη φωτιά 
κάμποσα από κείνα τα απ' όλα 

μια κυκλική ουλή είναι στη γη  

κι εδώ
βρίσκεται η αιωνιότητα 
για της φθοράς το ύστερα που ήτανε ζωή