11

Έμπαινε κανείς 

στο ποίημα με μια περιστροφή - 

όχι, τίποτα δεν ήξεραν γι’ αυτό,

έγραφε ανάμεσά τους η παρατήρηση

και μετά λάμποντας σ'ένα ζευγάρι πέδιλα

παρουσίαζε τον εαυτό της, το σύννεφο

το πιο καλό κλαδί τού ορίζοντα

τον ίδιο ήλιο, αξίες από το παρελθόν, 

τα μελλούμενα 

ή κάποιο ύφος, ίσως...

Από το στραγγιστήρι κάτι ζωντανεύει,

φαίνονται λέξεις εκεί κάτω!

και αυτές αρνούνται -

...και μετά ο καθένας

το δρόμο του, 

που δεν είναι δικός σου 

ούτε δικός μου,
είναι του κόσμου 

και ούτε είναι

12 (κινήσεις)

Καμία νότα δεν είναι λάθος
από τη λαμαρίνα 

εκτελεσμένος της βροχής.

λίπασμα που δένει τα φυτά 

από τσουκνίδα - 

για μια στιγμή!

εδω παιχνίδια

μία διαρκή αλλαγή 

των θέσεων στα πόδια

η σκόνη χορεύει στα μαλλιά

τα σωθικά φουσκώνει

φύγε από το πλάι και γδύσου

και βούτα μέσα του - κάνε πάσα!

χωράφια ξερικά

Ηλιοκαμμένα δάχτυλα

τα στάχυα

ρεύμα ξαφνικό στο ακίνητο

περιβόλι

τα μαζεμένα φτερά

έγιναν καπνός

κρουστός λαιμός ο βάτραχος

σε άλλον χρόνο

κάπου κελαρύζει ένα ρυάκι

επιτέλους στο σύννεφο

ο κανονικός σφυγμός

ατμός 

μόλις σχηματιστεί 

η όμορφη μέρα 

αιωρείται το χρώμα που κάνει τα πράγματα -   

τίποτα 

η ομορφιά παραπλανεί τον κόπο μας

ύπουλο βλέμμα

Group of Companies

το αίμα

τυμπανιαίοι λεκέδες

μαυρίζουν τον άνεμο

το όνειρό μου να γίνω βαμπίρ
κι εγώ

κι εγώ

δις

ιδέες πάνω από ένα τηγανισμένο αυγό - 

ακόμα φαγώσιμοι

βήτα7

Έστριψα για Φιλελλήνων από 

μια αόριστη δόνηση

η ώρα της έλξης και σε 

άλλα πλάσματα ή πεζοδρόμια

από ξεθυμασμένο μάρμαρο

ή ρήματα αράδες 

ατσαλόσυρμα που δείχνει τα δόντια του - 

πάγωσε η σημασία

όσο και η παρουσία -

τι να σημαίνει;

Μια γωνία βλέπει στον βωμό,

αποφεύγοντας το φεγγάρι

ανανεώνει τον εαυτό της

κλειδί

Ο μαέστρος σκύβει 

πατάει το πλήκτρο

και ξεπαγώνει το μελάνι

Ένας νέος βρίσκει 

την κοπέλα του

και το ποίημα χάνει τον στίχο

ξηρασία

Απίστευτη αυγή 

ψυθιρίζει στα φύλλα

η ώρα αντάμωσε 

σήμερα δεν ήταν σε χρώμα ουρανί

Κάτι συμβαίνει

που η φύση το ξέρει

αυτό όμως δεν βοηθά - 

έρχεται κυρ πλάτανε έρχεται

πέφτει!

Κάρυστος

μετρημένη σε βάθος υγρασίας
σε μετακινεί
ύστερα ένα πριονισμένο κύμα 

καλάθι μπορεί να περάσει μια κραυγή
στον χαμηλότερο φθόγγο της οκτάβας
να δέσει μια αόρατη ακτή το λιμάνι 

και ο θρύλος σου στο λατομείο
μ' έναν ήλιο τροχιστή
ποιος ξέρει τι πρόκειται να μοιραστούμε
θραύσματα μάγοι σ´ ένα προσκλητήριο
που σε περιέχει 

το πέρασμα
μια ανακατωμένη συστάδα καραβόπανα
τα δίχτυα μ´ ένα αύριο στην άκρη του καρφιού 

αλλάζουν στο αντίθετο τις υποστάσεις
κι ένα γαλαζωπό χιμά από το Καβοντόρο και από χρόνια
ζωή που με το ματρακά στο χέρι
οροσειρά
όπως πατάει στην χορδή της
η ανάσα της ανεμοδούρας

σε αφήνει

σε φέγγει

τι είναι διάφανοι σαν θάλασσα νωρίς το πρωί

ώπα κύμα είναι που φρεσκάρει απότομα 

εμπάτης

και παραγγέλνεις δεύτερα 

χάρη από αλήθεια

ή και χέρια με  τις ώρες
απλώνουν τα μπράτσα έτσι καμπύλα 
σε ακόρντο με σπόρο 

λάδι στη φωτιά 
κάμποσα από κείνα τα απ' όλα 

μια κυκλική ουλή είναι στη γη  

κι εδώ
βρίσκεται η αιωνιότητα 
για της φθοράς το ύστερα που ήτανε ζωή

αναπνοβάτης

θαμπά τα πελαγίσια μεσημέρια
όπως τα αλησμόνητα

πιο πάνω και από τη δύναμη του ονείρου
γιατί τα όνειρα ποτέ δεν λένε καληνύχτα

αλλά τι νόημα έχει να τα λες 

δεν έχουν τέλος οι κουβέντες

δεν έχει τέλος ό,τι υπάρχει στις καρδιές

βανασαβανα

από ορίζοντα 

η πράξη ξεδιπλώνει

χρόνια πολλά που μεταφέρουν

ηλικιές προς αμίλητο στόμα

στην ωρολόγια χούνη

τα βραχέα κρατημένα 

μιας κλίμακας φωνήεντα 

που γίνονται

άυπνο βραδυάζω 

βροντείο που τη γη στην αντιγή 

χτυπά

αρρύθμιστο το ποίημα