Στην ακτή, απαλά διαθλασμένοι
Παίζουμε εκτός χρόνου!
Με φορεμένο το σανδάλι της αβύσσου
Η Γλαυκή με το διάφανο χαρακτήρα,
Μετέφερε τα παιδιά της μέσα
Στα κουβαδάκια, μαζί με κάτι ζωγραφιές
Πελάγους
Γλάρους και θαμπά μεσημέρια,
Τυχαίους βράχους κάτω από θάλασσες
Και πεύκα περισκόπια, ακόμα
Κι ένα σαμιαμίδι στα χρώματα κυρτής ρίζας
Σαν περιπλανώμενο βότσαλο ή σαν κορδέλα
Από κορίτσι για όπου
Φυσάει ο άνεμος την άμμο.
Ένα ταξίδι
Στο ιστίο των κυμάτων που μας πήρε μαζί του
Μέχρι να χαθεί από το βάθος
Του ματιού.
Τ’ αρμυρισμένα λόγια, τι νόημα έχει να τα λες
Αν ό,τι εμφανίζεται ανήκει στις καρδιές.