3ο σχεδίασμα

Το φεγγάρι τελείωσε το άσμα του

έκλεισε η καλοκαιρινή σονάτα

Φθινόπωρο

στα σύννεφα

κοιμάται το φως

και στο ξύπνημα 

ο διψασμένος κάμπος

υπόμονος και Θεσσαλός

γεφύρια 

άφρακτα νερά

στο ιερό τους έργο

να δει βροχή η καλαμιά

με ολόγλυκο ένα τρόπο

κάθε στιγμή στο στέρνο

6

Ανέβαινε ο μίσχος

στον καιρό του

τα φύλλα σε οίστρο

ο κρίσιμος στύλος

σε όλα τα πλάτη

τα στημόνια

από βαθιές πληγές

η ωοθήκη

σε πέταλα 

το'να κοντά στο άλλο

ο ίσκιος

αιώνια μέρα,

θείος χορός, για μας,

και δεν έβγαζα άχνα

σαν προσευχή

τα φύλλα καταγής

με σκέπασε η νύχτα

και πήρε τη μορφή σου

εκκύκλημα

Έτσι δέχθηκε το παρελθόν

Επιζών

από το φως 

στο σκοτάδι

καμία σκέψη

ούτε καλό για τύλιγμα

μονάχη ψυχή

γκρεμίδια

χτίστες

μέταλλα 

κορμί

οι δαγκωμένοι ουρανοί

Εγώ που καταρρέει

σε αβίωτους χρόνους;

παρεμβάσεις

Ακούστηκε φωνή

μεγάλη η σιωπή

Νίκησες!

Ύστερα πήρε πόδι

μια σκιά με ένωση

και θέλουν θέλουν

θέλουν το καλό μας

Καλώ!

Ποιον περιμένω;

Σύρε της αναμονής

ερχομός

ακινησία άδεια ώρα

η αναμονή ανεβαίνει

τώρα ξέρω

ξέρω

και παρανοώ

θα φωναξω

με διαπερνά

διαπέρασε

και μεγαλώνει

το ισόγειο

σε κάθε σώμα

εξαφανίζεται

με αφοπλίζει

ο καθαρός αέρας

ανήκει και αυτός

χρήση εξαντλημένη από άλλον

σε άλλον μία δίνη

πάνω

πάνω στο σύρμα της

η φαντασία

ήθελε να απλωθεί

ο τόπος

σε τόπο όνειρο

απ' όπου έρχονται τα όνειρά μου

κι έφυγε και χάθηκε

χάθηκε

Σταμάτα

εξόντωση

Πετάγεται 

από το χώμα του

στάθηκε 

να πιει

εξαντλείται 

να πιει να ξεδιψάσει 

απ'την αρχή 

να γίνει

χίλιες αρχές

και λάμψεις μ'εσένα

θάμπος

ηττημένος

φορτωμένος βαριά 

διάβρωση

κυλά σε ρήγματα

σπρώχνουν 

σπρώχνει και τους πλανήτες

λυγίζει και πονά

τι κύκλος

κύκλος! 

ψυχρή φωνή

Από ερωτήματα 

φτερωμένους μύθους 

το σώμα στο ξημέρωμα 

μάτια της περιοχής

ταξίδι

στο άγραφο 

σβησίματα σε κύκλους 

πάλι θα με θυμηθούνε

τι να πιστέψω 

για να κουρδίσει 

τις χορδές

ή σαν σελίδα μουσικής  

σαν ύστερα 

από θόλωμα 

στην ίδια γη 

τα ίδια

Σ’ ένα

χρώμα εδάφους 

δεντρένιο χρώμα 

μέχρι τα μάτια

ψημένη πείσμα

που ξεχερσώνει 

οργώματα 

δεμένα με τον εαυτό του

προσθέτει στήθος

Μια έκταση δεν είναι ένας τόπος

Καπνός 

καπνός 

σε ζεύγη

κρυφά τύμπανα

προφταίνουμε 

τους θυμούς και τα χαμόγελα

των αναχωρήσεων άπλαστο βήμα

απέραντη

μια στάλα νερό 

η τέλεια πτώση

Κυματισμός 

η μοναξιά 
γλύκα

αγκαλιά

αρθρώσεις σε φιλί

εγώ

το πέρασμα

εσύ

ο στίχος δράση 

σε οροσειρές 

η θέληση

η αναπνοή που ψάχνει

μια ανάσα

και πνίγεται

γράμμα στην όχθη

Γνωρίζω τις λέξεις 

από δάχτυλο σε δάχτυλο περνούν 

αναγνωρίζονται 

η χειρονομία 

ή μια ψυχούλα θέληση

γύρω γύρω 

διάφανος χώρος 

μίλα και στρίψαμε 

στο δάσος

φωνάζει 

τρέχουν

κι έγινε τοπίο

δεν πρέπει εμένα να εξαφανίσω

Τα δέντρα 

σε πλαγιές

αφύσικη στάση

περνούν σα βελονιά στον αέρα 

ονόματα 

μπόρες

αρώματα 

τ'αστέρια

η σκηνή που μόλις έστησα

το έργο 

όχι

να μην ησυχάσει η καρδιά

Επιστροφή στο τοπίο

ανοιχτό

βυθισμένο

τίποτα να φτάσεις

αποστάτης

Σε αναλόγια δοξάζοντας 

το ενσωματωμένο μικρόφωνο 

έδειχνε ουράνιο

προβολές με το κοινό φλάς

κλικ

φλας 

Μα όλους θα μας πάρει το άστρο; 

Όλους!

Πότε θα συναντηθούμε; 

Στη γη ανήκουμε

Η αίθουσα 

πάνω στους λόγους χτενισμένη 

πλευστή σε μέλλον από αριθμούς  

οι ακροατές 

ελαφρά πηδούν 

από το δέρμα σαν αφρόψαρα

Τί ζητούν;

Πίσω από τις μάσκες

θα τα βρούμε 

ελεύθερες γραφές κι ανθούς

Ρυμουλκό και το άστρο 

και κάθε αποκάλυψη

γινωμένος σπόρος 

και στο φανέρωμα μνημείο

φλας

κλικ

διαλύομαι

όνειρο (1)

Το λουλούδι κρύβεται στο πέταλό του

Νύχτα

Τα παράσιτα ενοχλούν τον κάμπο που κοιμάται

Το τοπίο στη σκοτεινιά του

εμφανίζεται στους αστερισμούς

Σαν φτερωμένο ξόρκι 

Θα μπορούσε να

απολαύσει την αναγνωρισή του: στο χάσιμο

ό,τι είδα το πρωί 

Τίποτα δεν είδα