Ακούστηκε το άνοιγμα
της μεγάλης σιωπής: νίκησες.
Ύστερα από τοίχο
το πόδι ξεφύλλισε
στα δύο. Σε μια σκιά ενώνονται
και θέλουν το καλό μας.
Ποιον περιμένω;
Σύρε από το φράχτη
ή και αργό φτερούγισμα σε λέξεις
στην φορτική ακινησία
η άδεια ώρα αναμονής ανεβαίνει,
- θα σας φωνάξω τώρα ξέρω και παρανοώ -
διαπερνά και μεγαλώνει σε κάθε σώμα
στην ομίχλη εξαφανίζεται και με αφοπλίζει
στον καθαρό αέρα ανήκει σε άλλον
Μια πλάνη πάνω σε σταχτόνερο κύμα,
ασυνήθιστη φαντασία
σαν υδράργυρος ήθελε να απλωθεί
ο τόπος, απ' όπου κατάγονται τα όνειρά μου
κι έφυγε και χάθηκε