όνειρο (3)

Οι λέξεις περνούν από δάχτυλο σε δάχτυλο.
Καμμιά φορά, μια προσπάθεια την έχουν
να κρατήσουν τα χέρια τεντωμένα. 

Αναγνωρίζονται. Η χειρονομία ή μία ψυχούλα δράση

το σπίτι με τις γροθιές του.
Γύρω γύρω ο σωρός. Διάφανος χώρος που μίλησε:

μίλα και στρίψαμε να μπούμε στο δάσος,

φωνάζει και τρέχει να μπούμε στο ορίζοντα, 

πετάχτηκε μασημένος από χώμα κι έγινε τοπίο.

Τα δέντρα έχουν μια αφύσικη στάση, 

περνούν σε βελονιά του αέρα ονόματα και μπόρες. 

Ο αληθινός ο κόσμος, φανταστείτε από την ταχύτητα 

μια πλημμύρα, πήρε σβάρνα την σκηνή που μόλις έστησα,

το έργο όχι.

Επιστροφή στο τοπίο, από μέρος ανοιχτό, βυθισμένο.

Το αφήγημα

Βρεθήκαμε και στα αναλόγια. 

Όπου το ενσωματωμένο μικρόφωνο έδειχνε ουράνιο. 

Και βιντεοπροβολές γέφυρας υπήρχαν, με το κοινό

να τις φουσκώνει και οι αφηγήσεις να φεύγουν.

Όλοι ήθελαν να τους πάρει το πλοίο. Όλοι.

Πότε θα συναντηθούμε; Στη γη ανήκουμε.

Οι αίθουσες των παρουσιάσεων τα βλέπουν όλα χτενισμένα 

και γυαλιστερά, το μέλλον σε αριθμούς ακροατών. 

Ελαφρά πηδούν από το δέρμα σαν αφρόψαρα. 

Και η σκιά με τις γωνίες 

και τα δυνατά σημεία. Ζητούν τα δάχτυλα την επαφή τους. 

Πίσω από τις μάσκες

θα τα βρούμε. Ρυμουλκό και το πλοίο και κάθε αποκάλυψη.

Ανεμοδείχτης το γινωμένο 

και στο φανέρωμα δυσφημισμένο

όνειρο (1)

Το λουλούδι κρύβεται στο πέταλό του. 

Νύχτα. 

Τα παράσιτα ενοχλούν τον κάμπο που κοιμάται. 

Το νέο σκοτεινό τοπίο 

εμφανίζεται προς τους αστερισμούς. 

Σαν φτερωμένο ξόρκι. Θα μπορούσε να

απολαύσει την αναγνωρισή του: στο χάσιμο

ό,τι είδα το πρωί. 

Περνώντας στο βελόνι των νεύρων που πλαταίνουν.

Το πανόραμα μεγάλο. Κι ας μην είναι πουλιά. 

Ποτέ δεν το αντίκρισε.