ένα ψιχίο από το Μεταξουργείο

Φιλί. Φουσκώνει τα χείλια σε πλώρη. 
Η άρθρωση από άλματα για να το βλέπουν 

τα καράβια.

Άγκιστρο κι όχι λυχνάρι.
Τώρα είναι πέλαγος, τώρα παντού 

γραμμή και βύθιση.
Είναι το γατί στο παραπέτο του μπαλκονιού, 

που υμνεί την εικόνα με ανθρώπινο στήθος.
Το κράταγα σαν να ήταν άνεμος 

που ήταν σάρκα

τι είναι;

Οι άλλοι ήξεραν.
Όχι τίποτα δεν ήξεραν γι’ αυτό,
κανείς δεν ήταν που να κοιταχτώ. 
Δεν ήξεραν γι'αυτό: από το παρατηρώ 

ένα μελανιασμένο σύννεφο 

που δίνει το πιο καλό κλαδί, 
μια φλέβα που μετεωρίζεται

σε μικρούς λόφους, στο φανέρωμα 
στον γυάλινο αιθέρα, ανοίγει το στόμα.

Πέτρα στην ημέρα. Στο βίαιο ρόδο 
και η βροχή που σκάει στα δέντρα.

Οι όχθες από το βάρος ακόμα και το φως,

α το φως.

Χτίζομαι από χώμα, που δεν είναι δικό σου 

ούτε δικό μου,
είναι του κόσμου και ούτε είναι