3ο σχεδίασμα

Το φεγγάρι τελείωσε το άσμα του

έκλεισε η καλοκαιρινή σονάτα

Φθινόπωρο

στα σύννεφα

κοιμάται το φως

και στο ξύπνημα 

ο διψασμένος κάμπος

υπόμονος και Θεσσαλός

γεφύρια 

άφρακτα νερά

στο ιερό τους έργο

να δει βροχή η καλαμιά

με ολόγλυκο ένα τρόπο

κάθε στιγμή στο στέρνο

6

Ανέβαινε ο μίσχος

στον καιρό του

τα φύλλα σε οίστρο

ο κρίσιμος στύλος

σε όλα τα πλάτη

τα στημόνια

από βαθιές πληγές

η ωοθήκη

σε πέταλα 

το'να κοντά στο άλλο

ο ίσκιος

αιώνια μέρα,

θείος χορός, για μας,

και δεν έβγαζα άχνα

σαν προσευχή

τα φύλλα καταγής

με σκέπασε η νύχτα

και πήρε τη μορφή σου

εκκύκλημα

Έτσι δέχθηκε το παρελθόν

Επιζών

από το φως 

στο σκοτάδι

καμία σκέψη

ούτε καλό για τύλιγμα

μονάχη ψυχή

γκρεμίδια

χτίστες

μέταλλα 

κορμί

οι δαγκωμένοι ουρανοί

Εγώ που καταρρέει

σε αβίωτους χρόνους;

παρεμβάσεις

Ακούστηκε φωνή

μεγάλη η σιωπή

Νίκησες!

Ύστερα πήρε πόδι

μια σκιά με ένωση

και θέλουν θέλουν

θέλουν το καλό μας

Καλώ!

Ποιον περιμένω;

Σύρε της αναμονής

ερχομός

ακινησία άδεια ώρα

η αναμονή ανεβαίνει

τώρα ξέρω

ξέρω

και παρανοώ

θα φωναξω

με διαπερνά

διαπέρασε

και μεγαλώνει

το ισόγειο

σε κάθε σώμα

εξαφανίζεται

με αφοπλίζει

ο καθαρός αέρας

ανήκει και αυτός

χρήση εξαντλημένη από άλλον

σε άλλον μία δίνη

πάνω

πάνω στο σύρμα της

η φαντασία

ήθελε να απλωθεί

ο τόπος

σε τόπο όνειρο

απ' όπου έρχονται τα όνειρά μου

κι έφυγε και χάθηκε

χάθηκε

Σταμάτα

εξόντωση

Πετάγεται 

από το χώμα του

στάθηκε 

να πιει

εξαντλείται 

να πιει να ξεδιψάσει 

απ'την αρχή 

να γίνει

χίλιες αρχές

και λάμψεις μ'εσένα

θάμπος

ηττημένος

φορτωμένος βαριά 

διάβρωση

κυλά σε ρήγματα

σπρώχνουν 

σπρώχνει και τους πλανήτες

λυγίζει και πονά

τι κύκλος

κύκλος! 

ψυχρή φωνή

Από ερωτήματα 

φτερωμένους μύθους 

το σώμα στο ξημέρωμα 

μάτια της περιοχής

ταξίδι

στο άγραφο 

σβησίματα σε κύκλους 

πάλι θα με θυμηθούνε

τι να πιστέψω 

για να κουρδίσει 

τις χορδές

ή σαν σελίδα μουσικής  

σαν ύστερα 

από θόλωμα 

στην ίδια γη 

τα ίδια

Σ’ ένα

χρώμα εδάφους 

δεντρένιο χρώμα 

μέχρι τα μάτια

ψημένη πείσμα

που ξεχερσώνει 

οργώματα 

δεμένα με τον εαυτό του

προσθέτει στήθος

Μια έκταση δεν είναι ένας τόπος

Καπνός 

καπνός 

σε ζεύγη

κρυφά τύμπανα

προφταίνουμε 

τους θυμούς και τα χαμόγελα

των αναχωρήσεων άπλαστο βήμα

απέραντη

μια στάλα νερό 

η τέλεια πτώση

Κυματισμός 

η μοναξιά 
γλύκα

αγκαλιά

αρθρώσεις σε φιλί

εγώ

το πέρασμα

εσύ

ο στίχος δράση 

σε οροσειρές 

η θέληση

η αναπνοή που ψάχνει

μια ανάσα

και πνίγεται