όνειρο (1)

Το λουλούδι κρύβεται στο πέταλό του. 

Νύχτα. 

Τα παράσιτα ενοχλούν τον κάμπο που κοιμάται. 

Το νέο σκοτεινό τοπίο 

εμφανίζεται προς τους αστερισμούς. 

Σαν φτερωμένο ξόρκι. Θα μπορούσε να

απολαύσει την αναγνωρισή του: στο χάσιμο

ό,τι είδα το πρωί. 

Περνώντας στο βελόνι των νεύρων που πλαταίνουν.

Το πανόραμα μεγάλο. Κι ας μην είναι πουλιά. 

Ποτέ δεν το αντίκρισε.

όνειρο (2)

Σε γόνατο χαραγμένο 

οι παρτιτούρες των πράξεων. 

Σβήνοντας τις ευωδιές στο περιβόλι

από τα χορταράκια του. Διπλωμένα

και τα στήθη του βέλους.

Σ'αυτή την ημέρα. Έγραψα 

λεξούλες

με την καρδιά ζωγραφισμένη καταρράκτης.

Ο σταθερός χτύπος μοιάζει επικίνδυνος. 

Ο αφηγητής στο δίφτερο αλέτρι άξονας

από το βάθος του ματιού και το πρώτο λεπτό.

Στην απλότητά της μια αόρατη μ'ένα τέλος

θα έκανε στο πρώτο λεπτό

τον δρόμο

που σε οδηγεί από εδώ μακριά

ένα ψιχίο από το Μεταξουργείο

Φιλί. Φουσκώνει τα χείλια σε πλώρη. 
Η άρθρωση από άλματα για να το βλέπουν 

τα καράβια.

Άγκιστρο κι όχι λυχνάρι.
Τώρα είναι πέλαγος, τώρα παντού 

γραμμή και βύθιση.
Είναι το γατί στο παραπέτο του μπαλκονιού, 

που υμνεί την εικόνα με ανθρώπινο στήθος.
Το κράταγα σαν να ήταν άνεμος 

που ήταν σάρκα