λιβαέρι

σε περίπτυξη η χαρά πέρα από το φράχτη 
στίχοι με μια λαλιά
με χρόνο σταματούν 
η πλάνη φανερή 

δεν τυλίγεται με φύλλα ή θάλασσα ξεβρακωμένη
συγκλίνουν τα κεφάλια 

ενσωματώνονται σε μετέωρο σασί 

έδαφος σκασμένο 
παράχορδο το φλογισμένο

σημάδι κάποιας άλλης τροχιάς
χαλίκι ή βαλάντωμα
η δίνη ή το παρεκεί που σε κυκλώνουν απαλά 

μάταια και στην καμπύλη μέσα αν πέσεις 

ποτέ δεν πέφτεις

πως να γράψω;

με λίγο ασβέστη και στρώνεις γήπεδο νέο
μοναδικά και αξεχώριστα
έρημο στην εποχή των αστεριών 

οι μόνοι παίκτες