Πήλιο

Οι πέτρες
από το αφρισμένο λινό που φοράει
η αλμύρα όταν τα μποφόρια
και το κορίτσι,
απλώθηκε

απ’ το μπριζάτο ήχο τζίτζικα

που ευδοκίμησε

στον εγκέφαλο

και μάρτυρές του οι φτέρες
της όρθιας ζέστης

που ο Μορφέας τη βρήκε
με σώμα, 

το σώμα της  λυμένο
απ' όλες τις μπάντες λυμένο

και να 'μαστε εδώ,

με τον Αύγουστο του Λόρκα
στο ποίημα
με όλους τους καιρούς και τα δελτία
για μια φετούλα από το μάγουλο

της θάλασσας

κι αδήλωτα πλατάνια
τη μυρωδιά του πεύκου
το γινομένο σύκο,

υπερασπισμένη πατρίδα,
βουνό των βουνών
Πήλιο

με το δρακόφρυδο
και την τραχιά οπλή,

εδώ έχω αναληφθεί,
το όνειρο
τον ελεύθερο δρόμο.

Του λέει γίνε
τουλάχιστον
σ
ε
λ
ι
δ
ο
δ
ε
ί
κ
τ
η
ς
στο

φερετροποιό
βιβλίο, όπου όλοι μας.
Άλλος μπορεί το μολύβι

άλλος μπορεί τη γόμα
ακόμα και το ίδιο
το χέρι που γράφει άλλος
μπορεί να γίνει.

Κάτι όμως,

όχι τα γράμματα.

Στο Δήλιο Κύκλο

Στο Δήλειο Κύκλο είδαν

όλες τις μάχες

του ασβέστη με το φως,

συρμάτινα βοτάνια

που 'ναι τα αρωματικά, η Μύκονος

του αμετάβλητα λαμπρού

κάτω από τους μεστούς καρπούς

του δίχως μοίρα Ιερού φωτός

απ’ το παράθυρο αυτό

που νιώθεις συνεχώς ότι κοιτάς

με το κεφάλι έξω κι ας φυσάει

παράπονα κι ας βρέχει αγανακτήσεις

και το θυμάμαι ακόμα

απ’ τ’ ανοιγμένο γόνατο

μια δύση, με ίλιγγο αέρα

κι η Σίκινος μινιμαλιστική

από κερί του Ελύτη,

της εκκωφαντικής σιωπής

κι ακόμα εκεί, ναι, όπου αντικρίζεις

και δεν φοβάσαι τους νεκρούς,

η απόκοσμη θέα

και ο τρομαχτικός εαυτός

του απότομου νερού

και μια γωνία φως

η Ίος κι η Φολέγανδρος

αχνός από δροσιά,

στα ίσια τους φυσάει

κάτω εκεί

που απλώνει η αγωνία

της συνάντησης τη μια μεσολαβή

κι ένα φιλί,

μια φράση μουσική από αρχαία κοχύλια

η όψη τους από κυκλάδα

κι ένα σημάδι μπλε και πάνε

και με φανό θυέλλης,

η φυγή.