ένα ψιχίο από το Μεταξουργείο

Φιλί 

Φουσκώνει τα χείλια σε πλώρη 

σε άλματα οι αρθρώσεις 

Άγκιστρο κι όχι λυχνάρι
Τώρα σε ταράτσα

τώρα παντού 

γραμμή και βύθιση

ξεχύθηκε στους δρόμους

Είναι το γατί 

από το παραπέτο του μπαλκονιού

στην εικόνα 

με ανθρώπινο στήθος
Το κράταγα στην τεντωμένη χορδή 

θα σπάσει

ημέρα ελευθερίας

Όλοι ήξεραν
όχι τίποτα δεν ήξεραν γι’ αυτό
κανείς δεν ήταν που να κοιταχτώ 

από το παρατηρώ 

το σύννεφο μαβί 

δίνει το πιο καλό κλαδί

μια φλέβα αστραπή 

σε μικρούς λόφους 

στο φανέρωμα 
ο γυάλινος αιθέρας 

Η ημέρα ωριμάζει 

στο ρόδι 
βροχή

Ζώα και φωνές 

στο παιχνίδι του χώματος 

που δεν είναι δικό σου 

ούτε δικό μου
είναι του κόσμου 

και ούτε είναι