αναπνοβάτης

θαμπά τα πελαγίσια μεσημέρια
όπως τα αλησμόνητα

πιο πάνω και από τη δύναμη του ονείρου
γιατί τα όνειρα ποτέ δεν λένε καληνύχτα

αλλά τι νόημα έχει να τα λες 

δεν έχουν τέλος οι κουβέντες

δεν έχει τέλος ό,τι υπάρχει στις καρδιές

βανασαβανα

από ορίζοντα 

η πράξη ξεδιπλώνει

χρόνια πολλά που μεταφέρουν

ηλικιές προς αμίλητο στόμα

στην ωρολόγια χούνη

τα βραχέα κρατημένα 

μιας κλίμακας φωνήεντα 

που γίνονται

άυπνο βραδυάζω 

βροντείο που τη γη στην αντιγή 

χτυπά

αρρύθμιστο το ποίημα
 

φθινόπωρο

όταν το χώμα μυρίσει βροχή σχολείου και κόβεται η επαφή 

με τη θαλάσσια αύρα
μένουν στατικές οι πέτρες που κυλούν τα μυστικά με κύματα 

με όλο το αφρισμένο

πάνε αντίστροφα τα ανοιχτά φτερά
σήματα για την αιθρία από σεπτέμβρια
Αχ
το καλοκαίρι που βγάζει το παιδικό σανδάλι
μ' ένα φιλί για επιστροφή κουπί
στη νέα χρονιά που υψώνεται
στo εκκρεμές το λιόδεντρο
και το γλαρόπουλο το μεθυσμένο.

ψάρια μες στη λεκάνη



Οι υποψιάζονται γουρλώνουν
Με βάσεις γερές η ράχη φόβου
Κάνουν το σκέπτονται εύθικτο ματιών δαγκώματα
Από το εγώ
Για ένα εσύ
Η διεθνής γλώσσα καλής θελήσεως
Της πρόθεσης οι λαξευτές
Καμία πρόθεση που κατεβάζουμε γλυκά πολλά
Και σβήνουμε δίψες
Από βρύση που τρέχει
Μονοδείκτες ονόματα γενιάς
Από γενιά του πριν οι πριν
Οι κάπου πριν
Της γενιάς τα κυπαρίσσια.

ναρκολωρίδες

Όταν νυχτώνει το σπίτι είναι εκπληκτικά ασταθές

Η αστάθεια αποτυπώνεται στα όσα βλέπουν οι τοίχοι

Οι τοίχοι που δεν στερούνται υγρασίας

Υγρασία όχι από το θυμάμαι αλλά από το ξεχνώ

Ξεχνώ

Στο όνειρο μουγκρίζω και ξυπνώ

Το όνειρο δεν θέλει να μιλήσω ξυπνώ για ύπνο

Άφαντος ο ύπνος

Ύπνος στον άνεμο στα πεύκα και πιο πέρα κι ακόμα

Κι ακόμα στον άνεμο στα πεύκα και πιο πέρα και μέσα τους ακόμα

Και μέσα τους κυρίως μέσα μου θα χαραχθούν ναρκολωρίδες σε σειρά

Σειρά τη σειρά να γράψω μία σειρούλα νάρκη

Η νάρκη στο μολύβι και λέει η προσοχή: στο εμπύρευμα βάλε λογική

Η λογική που είναι θηλυκό μόνο πολεμιστή μπορεί να αγαπήσει.

Bόρρισμα, 2014 (ISBN:978-618-81561-1-1)

Ο Θεός σου

πιο κοίλος από το διάστημα
κι ακόμα πιο Θεός

που λαχταρά ερωτηματικά
και τραύματα!

Το τραγουδούν τα ποιητικά,

το ίχνος παλίρροια το ίχνος κομμάτι ορμητικής
λέξης κι ας έμεινε αστόχαστη
που ανυψώνεται σε Είναι και Λέει
τις κουβέντες ανάποδα, είναι
και παρουσιάζεται και υπογράφει
το γυρισμένο της κεφάλι
τις συνέπειες συντροφιάς από ύψος αλήθειας

Κοίτα πώς γλιστράνε οι λέξεις
στην αλήθεια, λέει ο μοναχικός

συνοδοιπόρος εξαντλημένος

Και χάνει ένας την ψυχραιμία κι είναι ο ορειβάτης
από ξαφνική ομίχλη και ραγδαία βροχή
που στροβιλίζεται και τον λασπώνει φριχτά
και γίνεται η δυσκολία, ένας ορθοστάτης
ένας με παγωμένα χείλη μια φύση ρυακιών 
που σε ακολουθεί στην ψεύτικη διεύθυνση

που 'χει τον πρώτο λόγο στη σιωπή και τη δικιά σου
ακόμα που της σκορπά ό,τι της έχει γραφτεί σε ύψος

και λέγεται αυτό «βόρρισμα σταράτο».

Πήλιο

Οι πέτρες
από το αφρισμένο λινό που φοράει
η αλμύρα όταν τα μποφόρια
και το κορίτσι,
απλώθηκε

απ’ το μπριζάτο ήχο τζίτζικα

που ευδοκίμησε

στον εγκέφαλο

και μάρτυρές του οι φτέρες
της όρθιας ζέστης

που ο Μορφέας τη βρήκε
με σώμα, 

το σώμα της  λυμένο
απ' όλες τις μπάντες λυμένο

και να 'μαστε εδώ,

με τον Αύγουστο του Λόρκα
στο ποίημα
με όλους τους καιρούς και τα δελτία
για μια φετούλα από το μάγουλο

της θάλασσας

κι αδήλωτα πλατάνια
τη μυρωδιά του πεύκου
το γινομένο σύκο,

υπερασπισμένη πατρίδα,
βουνό των βουνών
Πήλιο

με το δρακόφρυδο
και την τραχιά οπλή,

εδώ έχω αναληφθεί,
το όνειρο
τον ελεύθερο δρόμο.

Του λέει γίνε
τουλάχιστον
σ
ε
λ
ι
δ
ο
δ
ε
ί
κ
τ
η
ς
στο

φερετροποιό
βιβλίο, όπου όλοι μας.
Άλλος μπορεί το μολύβι

άλλος μπορεί τη γόμα
ακόμα και το ίδιο
το χέρι που γράφει άλλος
μπορεί να γίνει.

Κάτι όμως,

όχι τα γράμματα.

Στο Δήλιο Κύκλο

Στο Δήλειο Κύκλο είδαν

όλες τις μάχες

του ασβέστη με το φως,

συρμάτινα βοτάνια

που 'ναι τα αρωματικά, η Μύκονος

του αμετάβλητα λαμπρού

κάτω από τους μεστούς καρπούς

του δίχως μοίρα Ιερού φωτός

απ’ το παράθυρο αυτό

που νιώθεις συνεχώς ότι κοιτάς

με το κεφάλι έξω κι ας φυσάει

παράπονα κι ας βρέχει αγανακτήσεις

και το θυμάμαι ακόμα

απ’ τ’ ανοιγμένο γόνατο

μια δύση, με ίλιγγο αέρα

κι η Σίκινος μινιμαλιστική

από κερί του Ελύτη,

της εκκωφαντικής σιωπής

κι ακόμα εκεί, ναι, όπου αντικρίζεις

και δεν φοβάσαι τους νεκρούς,

η απόκοσμη θέα

και ο τρομαχτικός εαυτός

του απότομου νερού

και μια γωνία φως

η Ίος κι η Φολέγανδρος

αχνός από δροσιά,

στα ίσια τους φυσάει

κάτω εκεί

που απλώνει η αγωνία

της συνάντησης τη μια μεσολαβή

κι ένα φιλί,

μια φράση μουσική από αρχαία κοχύλια

η όψη τους από κυκλάδα

κι ένα σημάδι μπλε και πάνε

και με φανό θυέλλης,

η φυγή.

Όλες οι πορείες η πορεία (κυκλοφορεί...ISBN:978-960-9545-28-0)

...«να βρέξουμε το βιβλίο», και ήπιαμε μπύρες 

στο φίλιο μπαλκόνι 

κι όταν τράβηξα στο δρόμο  

άνθρωποι χόρευαν μπαλέτο της κυκλοφορίας χωρίς πρόβα

παραπάτησα μια δυο φορές 

στη μεσημεριανή ακροβασία μέχρι να τη συνηθίσω 

κάτω από τα πόδια κατρακυλούσε στο ασφαλτένιο αλώνι

και μέριασε τη μέρα ένα κάτι από μουσική...

 η μουσική...  η μουσική...

το 'βαζα στο αυτί, ξεφυλλίζοντάς το ν' ακούσω... είναι ήχινο;

''επόμενη στάση Αιγαίου - παρακαλώ, κατεβείτε από τη δεξιά πλευρά του τραμ'', είπε η γάτα της μηχανής.