αποστάτης

Σε αναλόγια δοξάζοντας 

το ενσωματωμένο μικρόφωνο 

έδειχνε ουράνιο

προβολές με το κοινό φλάς

κλικ

φλας 

Μα όλους θα μας πάρει το άστρο; 

Όλους!

Πότε θα συναντηθούμε; 

Στη γη ανήκουμε

Η αίθουσα 

πάνω στους λόγους χτενισμένη 

πλευστή σε μέλλον από αριθμούς  

οι ακροατές 

ελαφρά πηδούν 

από το δέρμα σαν αφρόψαρα

Τί ζητούν;

Πίσω από τις μάσκες

θα τα βρούμε 

ελεύθερες γραφές κι ανθούς

Ρυμουλκό και το άστρο 

και κάθε αποκάλυψη

γινωμένος σπόρος 

και στο φανέρωμα μνημείο

φλας

κλικ

διαλύομαι

όνειρο (1)

Το λουλούδι κρύβεται στο πέταλό του

Νύχτα

Τα παράσιτα ενοχλούν τον κάμπο που κοιμάται

Το τοπίο στη σκοτεινιά του

εμφανίζεται στους αστερισμούς

Σαν φτερωμένο ξόρκι 

Θα μπορούσε να

απολαύσει την αναγνωρισή του: στο χάσιμο

ό,τι είδα το πρωί 

Τίποτα δεν είδα

όνειρο (2)

Σε γόνατο χαραγμένο 

παρτιτούρες σε πράξεις 

Σβήνοντας τις ευωδιές 

στο περιβόλι

από τα χορταράκια του 

διπλωμένα

και τα στήθη σε βέλος

Τέτοια ημέρα γράφονται 

λεξούλες;

Με την καρδιά ζωγραφισμένη 

καταρράκτης

o σταθερός χτύπος σε ροή 

μοιάζει επικίνδυνος

δίφτερο αλέτρι 

άξονας

από το βάθος του ματιού  

η λαλιά μου μ'ένα τέλος

στον δρόμο

που σε οδηγεί από εδώ 

μακριά