Ι
Χρώματα στο φως του πρωινού ήλιου
Τα πινέλα στις ρίζες των δέντρων,
Πρόσφορο έδαφος σε σχήμα προσώπου.
Μόλις αποσύρονται οι παρατηρητές
Του ωραίου και είσαι χαμένος,
Ο τόπος δωρίζεται εκ νέου σ' αυτόν που αναμένει.
ΙΙ
Ένα σημάδι σφυγμού στο ρίγος του Χειμώνα
Διάβηκε το κυκλάμινο κι ύστερα έσπασε
Σε φως, τρώγοντας λίγο
Άγριο χορτάρι - τα λευκά τείχη έπεσαν,
Στην ησυχία του χωριού, λευκή μονοτονία.
*
Το χιόνι ύψωσε το κρύο χτυπώντας
Τις φτερούγες του βάλτου - τινάχτηκε το ρυάκι
Από τον καθρέφτη του και κύλισε
Το ειδωλό του μοναχό, ή γέρνει την υδάτινη
Ροή του στην τάφρο των ονείρων;
Στο στρίφωμα του ιπτάμενου σμήνους
Ένα ξερό καλάμι με το δισάκι του
Τραβάει για την Ιθάκη.
*
Αργά σήκωσε το κρύο του ο Χειμώνας,
Στην πύλη της Άνοιξης
Μια ανάλαφρη αψίδα δροσιάς - νιώθεις,
Ότι οι εποχές
Θέλουν το καλό μας.
Οι Βαλκυρίες στου Βάγκνερ
Το σιδηροδρομικό σταθμό.
ΙΙΙ
Ό,τι που δίνει και απαρνείται
Τα μέτρα, προηγείται,
Έρχεται από την εστία της καρδιάς
Από την φωτίζουσα φλόγα
Που αποσύρει την επιφυλακή της
Έχει ένα τοπίο - διαμονητήριο
*
Δουλεύουν με τα σαγόνια
Της παρατήρησης, πίσω από τον ερχομό
Φλογερίζουν υγιή και χαρούμενα
Θέρετρα παροντικά - ας μείνουν εκεί
« Ποιοι όμως είναι εκεί; »
*
Ψηλά στο κατώφλι ένα στρογγυλό γύψινο
Η άβυσσος του ήλιου.
Στιγμές - στιγμές βλέπεις την ζητούμενη
Επαλήθευση του ματιού.
Ένα μέρος που λέγεται ασβέστης
Αλλάζει το νερό σε χρώμα.
Η σελίδα είναι έτοιμη.
ΙV
Ένας βράχος από άλλη νήσο
Ήρθε σε αυτή - από το ταξίδι του
Ρηγματώθηκε βαθιά.
Η θυελλώδης Σίκινος αιωρείται
Στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
« Πως πάμε; »
*
Χτισμένη στο δίκαιο μέτρημα με τον αέρα.
Η Αμαρυνθία πέτρα
Έδεσε την ακτογραμμή της - στην Όχη,
Το πριόνι του ήλιου από υγρό πυρ κόβει τους κάβους.
Ο κόλπος κυματίζει από το πέταλό του
Συμβάντα βυθού.
Σάλπαρε γι' άλλο νησί, στα Στύρα, του Μεγάλου Ρέματος.
Οι θέσεις των πύργων το μαρτυρούν, όπως και τα θραύσματα
Από μελαμβαφή αγγεία και επιτύμβια λατομεία.
Ποιος ξέρει τι πρόκειται να μοιραστεί
Ο Καστανόλογγος με τις πετρωμένες σκιές.
Πλήθος βαρομέτρων και υδροχαρή φυτά,
Απ' τ' άρμενά του ο Καφηρέας με το γλωσσίδι
Του φάρου να σπάζει την περιστροφή του στα Δρακόσπιτα.
Η αφροδισία Κάρυστος παλεύει με τα δίχτυα της.
V
Σκέφτομαι πως ο Έβρος θα είναι κιόλας
Τυλιγμένος μέσα στο ηλιάνθεμο χρώμα.
Το δάσος κάηκε - η Δαδιά με τον Βασιλαετό
Και τον Μαυρόγυπα, έκπτωτοι
Κάθονται στην πορφυρή όχθη.
Ένα φεγγαροσταχτόνερο κυλάει
Στο Αινήσιο δέλτα - μάτωσε το ποίημα.
Το πεδίο μάχης νεκρό.
*
Το σταφύλι εδώ αργεί να ωριμάσει,
Τα νερά παφλάζουν μακρόσυρτα
Στη Σαμοθράκη.
Το Σάος κρύβει το φεγγάρι του.
Στα ιερά των Καβείρων με βρήκε η νύχτα,
Πλαγιασμένο - έτοιμο για εκτόξευση.
VI
Από το φαράγγι του Ενιπέα τρέχει η βρύση
Του βουνού στα χείλη,
Πιο πάνω ψέλνουν οι βάθρες - κρατήρες του ποταμού
Που αναβράζουν το χιόνι.
Ο Ιθακήσιος καταδικασμένος από την ομορφιά,
Ζωγράφιζε στην σιωπή της πέτρας
Το Βραχοχελίδονο - σκορπίστηκε το τοπίο
Μέσα στη φυλλωσιά του.
*
Στο μωβ άνθος του το γιάνκεα,
Τη ρίζα του κυλάει μες στη ρωγμή του βράχου.
Φυλάει μαζί του: την χάρη των δέντρων,
Τον σοβαρό ίσκιο του Μύτικα,
Το κυνηγημένο όνειρο του ασημόγλαρου,
Στη φωλιά του ο ορειβάτης σκεπασμένος από την ομίχλη,
Ένας χιονοστρούθης κάνει σλάλομ στον αλπικό του ώμο.
Της χαράς
Η μόνη δύναμη καρφωμένη στης ανάβασης το χώμα.
Τίποτα δεν χάνεται ως την κορυφή - σε βρίσκει ατελή.
