Έλαμψε ο βράχος - στο πεντελικό νταμάρι
Κάτι ζωντανεύει.
Βρίσκει κάποιον και του ανοίγει
Απροσδιόριστες
Σπονδυλωτές αλληλουχίες.
Η καρδιά στην αναρρίχηση!
Τρέχει να προλάβει ν’ αρπάξει τις λέξεις.
Αυτές αρνούνται το σχοινί.
Αρνείται και το όνειρο αφαιρώντας πλάνη.
Ώστε έμεινε μόνος... τι πράος που είναι
Όταν ο χρόνος εκτρέπεται
Από τον δρόμο του,
Που δεν είναι δικός σου, ούτε δικός μου,
Είναι του κόσμου και ούτε είναι…
Ας αιωρείται στο κενό, είναι για τη φαντασία.