ό,τι για μένα ξέρατε γκαραβέλια ή ψαρόνια του κάμπου

χαράματα ή νύχτα πρωινή
σε χιαστί εναλλαγή των άκρων
ένα μετέωρο απομεινάρι  

ξεδιψάει ώρα
με γλόμπους αναμμένους 

σ' αυτή την παράδοση χρωματισμένη μια απορία 

αν την κοιτάξεις όνομα δεν έχει αποκτήσει
μια συμφωνία και ξαναρχίζει
χεράκι χεράκι 

πάνω από χαρά των σημαδιών
από τις ρίζες και οι φύτρες νογάνε καιρό
πέφτουν ανάμεσα στα σύρματα
λιόδεντρα του τεντωμένου καρπού
και μια χαρά σαν φίλη

λιβαέρι

σε περίπτυξη η χαρά πέρα από το φράχτη 
στίχοι με μια λαλιά
με χρόνο σταματούν 
η πλάνη φανερή 

δεν τυλίγεται με φύλλα ή θάλασσα ξεβρακωμένη
συγκλίνουν τα κεφάλια 

ενσωματώνονται σε μετέωρο σασί 

έδαφος σκασμένο 
παράχορδο το φλογισμένο

σημάδι κάποιας άλλης τροχιάς
χαλίκι ή βαλάντωμα
η δίνη ή το παρεκεί που σε κυκλώνουν απαλά 

μάταια και στην καμπύλη μέσα αν πέσεις 

ποτέ δεν πέφτεις

πως να γράψω;

με λίγο ασβέστη και στρώνεις γήπεδο νέο
μοναδικά και αξεχώριστα
έρημο στην εποχή των αστεριών 

οι μόνοι παίκτες

Κάρυστος

μετρημένη σε βάθος υγρασίας
σε μετακινεί
ύστερα ένα πριονισμένο κύμα 

καλάθι μπορεί να περάσει μια κραυγή
στον χαμηλότερο φθόγγο της οκτάβας
να δέσει μια αόρατη ακτή το λιμάνι 

και ο θρύλος σου στο λατομείο
μ' έναν ήλιο τροχιστή
ποιος ξέρει τι πρόκειται να μοιραστούμε
θραύσματα μάγοι σ´ ένα προσκλητήριο
που σε περιέχει 

το πέρασμα
μια ανακατωμένη συστάδα καραβόπανα
τα δίχτυα μ´ ένα αύριο στην άκρη του καρφιού 

αλλάζουν στο αντίθετο τις υποστάσεις
κι ένα γαλαζωπό χιμά από το Καβοντόρο και από χρόνια
ζωή που με το ματρακά στο χέρι
οροσειρά
όπως πατάει στην χορδή της
η ανάσα της ανεμοδούρας

σε αφήνει

σε φέγγει

τι είναι διάφανοι σαν θάλασσα νωρίς το πρωί

ώπα κύμα είναι που φρεσκάρει απότομα 

εμπάτης

και παραγγέλνεις δεύτερα 

χάρη από αλήθεια

ή και χέρια με  τις ώρες
απλώνουν τα μπράτσα έτσι καμπύλα 
σε ακόρντο με σπόρο 

λάδι στη φωτιά 
κάμποσα από κείνα τα απ' όλα 

μια κυκλική ουλή είναι στη γη  

κι εδώ
βρίσκεται η αιωνιότητα 
για της φθοράς το ύστερα που ήτανε ζωή

αναπνοβάτης

θαμπά τα πελαγίσια μεσημέρια
όπως τα αλησμόνητα

πιο πάνω και από τη δύναμη του ονείρου
γιατί τα όνειρα ποτέ δεν λένε καληνύχτα

αλλά τι νόημα έχει να τα λες 

δεν έχουν τέλος οι κουβέντες

δεν έχει τέλος ό,τι υπάρχει στις καρδιές

βανασαβανα

από ορίζοντα 

η πράξη ξεδιπλώνει

χρόνια πολλά που μεταφέρουν

ηλικιές προς αμίλητο στόμα

στην ωρολόγια χούνη

τα βραχέα κρατημένα 

μιας κλίμακας φωνήεντα 

που γίνονται

άυπνο βραδυάζω 

βροντείο που τη γη στην αντιγή 

χτυπά

αρρύθμιστο το ποίημα
 

φθινόπωρο

όταν το χώμα μυρίσει βροχή σχολείου και κόβεται η επαφή 

με τη θαλάσσια αύρα
μένουν στατικές οι πέτρες που κυλούν τα μυστικά με κύματα 

με όλο το αφρισμένο

πάνε αντίστροφα τα ανοιχτά φτερά
σήματα για την αιθρία από σεπτέμβρια
Αχ
το καλοκαίρι που βγάζει το παιδικό σανδάλι
μ' ένα φιλί για επιστροφή κουπί
στη νέα χρονιά που υψώνεται
στo εκκρεμές το λιόδεντρο
και το γλαρόπουλο το μεθυσμένο.

ψάρια μες στη λεκάνη



Οι υποψιάζονται γουρλώνουν
Με βάσεις γερές η ράχη φόβου
Κάνουν το σκέπτονται εύθικτο ματιών δαγκώματα
Από το εγώ
Για ένα εσύ
Η διεθνής γλώσσα καλής θελήσεως
Της πρόθεσης οι λαξευτές
Καμία πρόθεση που κατεβάζουμε γλυκά πολλά
Και σβήνουμε δίψες
Από βρύση που τρέχει
Μονοδείκτες ονόματα γενιάς
Από γενιά του πριν οι πριν
Οι κάπου πριν
Της γενιάς τα κυπαρίσσια.

ναρκολωρίδες

Όταν νυχτώνει το σπίτι είναι εκπληκτικά ασταθές

Η αστάθεια αποτυπώνεται στα όσα βλέπουν οι τοίχοι

Οι τοίχοι που δεν στερούνται υγρασίας

Υγρασία όχι από το θυμάμαι αλλά από το ξεχνώ

Ξεχνώ

Στο όνειρο μουγκρίζω και ξυπνώ

Το όνειρο δεν θέλει να μιλήσω ξυπνώ για ύπνο

Άφαντος ο ύπνος

Ύπνος στον άνεμο στα πεύκα και πιο πέρα κι ακόμα

Κι ακόμα στον άνεμο στα πεύκα και πιο πέρα και μέσα τους ακόμα

Και μέσα τους κυρίως μέσα μου θα χαραχθούν ναρκολωρίδες σε σειρά

Σειρά τη σειρά να γράψω μία σειρούλα νάρκη

Η νάρκη στο μολύβι και λέει η προσοχή: στο εμπύρευμα βάλε λογική

Η λογική που είναι θηλυκό μόνο πολεμιστή μπορεί να αγαπήσει.

Bόρρισμα, 2014 (ISBN:978-618-81561-1-1)

Ο Θεός σου

πιο κοίλος από το διάστημα
κι ακόμα πιο Θεός

που λαχταρά ερωτηματικά
και τραύματα!

Το τραγουδούν τα ποιητικά,

το ίχνος παλίρροια το ίχνος κομμάτι ορμητικής
λέξης κι ας έμεινε αστόχαστη
που ανυψώνεται σε Είναι και Λέει
τις κουβέντες ανάποδα, είναι
και παρουσιάζεται και υπογράφει
το γυρισμένο της κεφάλι
τις συνέπειες συντροφιάς από ύψος αλήθειας

Κοίτα πώς γλιστράνε οι λέξεις
στην αλήθεια, λέει ο μοναχικός

συνοδοιπόρος εξαντλημένος

Και χάνει ένας την ψυχραιμία κι είναι ο ορειβάτης
από ξαφνική ομίχλη και ραγδαία βροχή
που στροβιλίζεται και τον λασπώνει φριχτά
και γίνεται η δυσκολία, ένας ορθοστάτης
ένας με παγωμένα χείλη μια φύση ρυακιών 
που σε ακολουθεί στην ψεύτικη διεύθυνση

που 'χει τον πρώτο λόγο στη σιωπή και τη δικιά σου
ακόμα που της σκορπά ό,τι της έχει γραφτεί σε ύψος

και λέγεται αυτό «βόρρισμα σταράτο».