Κάρυστος

μετρημένη σε βάθος υγρασίας
σε μετακινεί
ύστερα ένα πριονισμένο κύμα 

καλάθι μπορεί να περάσει μια κραυγή
στον χαμηλότερο φθόγγο της οκτάβας
να δέσει μια αόρατη ακτή το λιμάνι 

και ο θρύλος σου στο λατομείο
μ' έναν ήλιο τροχιστή
ποιος ξέρει τι πρόκειται να μοιραστούμε
θραύσματα μάγοι σ´ ένα προσκλητήριο
που σε περιέχει 

το πέρασμα
μια ανακατωμένη συστάδα καραβόπανα
τα δίχτυα μ´ ένα αύριο στην άκρη του καρφιού 

αλλάζουν στο αντίθετο τις υποστάσεις
κι ένα γαλαζωπό χιμά από το Καβοντόρο και από χρόνια
ζωή που με το ματρακά στο χέρι
οροσειρά
όπως πατάει στην χορδή της
η ανάσα της ανεμοδούρας

σε αφήνει

σε φέγγει

τι είναι διάφανοι σαν θάλασσα νωρίς το πρωί

ώπα κύμα είναι που φρεσκάρει απότομα 

εμπάτης

και παραγγέλνεις δεύτερα 

χάρη από αλήθεια

ή και χέρια με  τις ώρες
απλώνουν τα μπράτσα έτσι καμπύλα 
σε ακόρντο με σπόρο 

λάδι στη φωτιά 
κάμποσα από κείνα τα απ' όλα 

μια κυκλική ουλή είναι στη γη  

κι εδώ
βρίσκεται η αιωνιότητα 
για της φθοράς το ύστερα που ήτανε ζωή