Στο Δήλειο Κύκλο είδαν
όλες τις μάχες
του ασβέστη με το φως,
συρμάτινα βοτάνια
που 'ναι τα αρωματικά, η Μύκονος
του αμετάβλητα λαμπρού
κάτω από τους μεστούς καρπούς
του δίχως μοίρα Ιερού φωτός
απ’ το παράθυρο αυτό
που νιώθεις συνεχώς ότι κοιτάς
με το κεφάλι έξω κι ας φυσάει
παράπονα κι ας βρέχει αγανακτήσεις
και το θυμάμαι ακόμα
απ’ τ’ ανοιγμένο γόνατο
μια δύση, με ίλιγγο αέρα
κι η Σίκινος μινιμαλιστική
από κερί του Ελύτη,
της εκκωφαντικής σιωπής
κι ακόμα εκεί, ναι, όπου αντικρίζεις
και δεν φοβάσαι τους νεκρούς,
η απόκοσμη θέα
και ο τρομαχτικός εαυτός
του απότομου νερού
και μια γωνία φως
η Ίος κι η Φολέγανδρος
αχνός από δροσιά,
στα ίσια τους φυσάει
κάτω εκεί
που απλώνει η αγωνία
της συνάντησης τη μια μεσολαβή
κι ένα φιλί,
μια φράση μουσική από αρχαία κοχύλια
η όψη τους από κυκλάδα
κι ένα σημάδι μπλε και πάνε
και με φανό θυέλλης,
η φυγή.
